Kweekkoorts en moestuinmanagement

Een maand of wat geleden werd het een hype: iedereen 'moest' aan de tuin.  De Nederlandse vensterbanken staan al weken vol met kweekbakjes. En terwijl we zelf wortel schieten, staren we massaal de plantjes uit de potgrond.

De moestuinaffaire van Klijnsma ligt nog vers in het geheugen. Vooral de oudjes die krap bij kas zitten, moeten de artrose handjes uit de mouwen en in de kas steken. Een moestuin zou een mooie aanvulling op de AOW zijn. Naar eigen zeggen een niet zo handige opmerking van deze mevrouw van de, zo blijkt, Partij van de Aardbei. Het moestuinsocialisme werkte echter aanstekelijk op ’s lands grootste kruidenier die de moestuintjes gratis verstrekt. En, ja hoor, zelfs Tooske verschijnt weer eens op TV met het programma Heel Holland Moestuint, of iets van die strekking.

Tuin of geen tuin, iedereen kan moestuinen, zelfs drie hoog-achter waar de verticale moestuin een goede optie is. En zo werden we allemaal Chef Moestuin.
Een enkeling ziet na weken nog steeds geen groen sprietje uit de grond komen en realiseert zich te laat dat de weggegooide anti-vocht zakjes in de verpakking van het kweekbakje het nogal essentiële zaadmatje blijkt te zijn.

Ons micro moestuinmanagement op de vensterbank zorgt dat de groentes en kruiden groeien als de kool die er niet tussen zit. Maar de andere 20 soorten hebben we keurig op tijd verpot naar een grotere maat pot, waardoor nu ook het aanrecht vol staat.
We kunnen niet wachten tot de vorst voorbij is en we het hele zooitje naar buiten kunnen zetten. Alwaar onze weken gekoesterde plantjes ten prooi vallen aan de verschrikkingen van de natuur: slakken, rupsen, luizen en fruitvliegjes. En onder een luid ‘gatverdamme’ flikkeren we de hele aangevreten moestuin in de groencontainer en halen we de lente-aardbeien, krului en bospeterselie straks gewoon weer bij de supermarkt.

Onderweg

Zeven jaar zijn jullie onderweg. Een bijzondere tocht achter de rug en nog vele mooie wegen te gaan. De weg naar dit moment is niet altijd makkelijk geweest, maar jullie zijn het spoor niet bijster geraakt.
Als je de liefde van je leven in de ogen kijkt, maar tegelijk ziet dat de situatie waar je in verkeert er nog niet klaar voor is, moet je je voorbereiden op een ingewikkelde tocht. Er is moed voor nodig om je hart te volgen zonder je verstand op nul te zetten. De route was zeker in het begin niet vrij van obstakels en sommigen dachten dat jullie uiteindelijk wel ieder een andere weg zouden bewandelen.
De omstandigheden stuurde jullie langs omleidingen, opstoppingen en onoverzichtelijke kruispunten. Het navigatiesysteem gaf soms onduidelijke aanwijzingen. Maar de liefde zorgde ervoor dat jullie aan elkaars zijde het pad bleven volgen. Hier en daar een weggetje ingeslagen wat misschien niet het juiste was, een prachtige sluiproute genomen of tegen het verkeer in gegaan. Soms snel, soms langzaam, maar altijd met oog voor wat er zich om jullie heen afspeelde. Samen met de kinderen en rekening houdend met de belangrijke afslagen in hun levens. Af en toe de weg vragen aan dierbare vrienden en familie. Al raakte er iemand achterop, dan was het nooit een probleem om even op elkaar te wachten.
Vele kilometers later, was er een moment om even stil te staan. Wetend dat je nooit iets zeker kunt weten en dat ‘voor altijd’ soms toch een einde kent. Maar geloven in elkaar, en de liefde voelen, maakt dat jullie weg samen altijd de juiste zal zijn.
Mocht het weer eens gaan stormen, schuil dan bij elkaar. En laat de zon die altijd weer na de regen komt, jullie hart verwarmen en nieuwe energie geven om onderweg te blijven. De wereld ligt open, de weg gaat verder. Zonder routekaart, zonder te weten welke afstand je gaat overbruggen en hoe lang je daar over doet. Zolang jullie voor elkaar blijven zorgen, oog hebben voor de omgeving en af en toe de schoenen uit doen om de voetjes te laten rusten, gaan jullie samen een prachtige lange wandeling tegemoet.

De snor

November, naarmate de maand vordert, duiken er steeds meer mannen op in mijn omgeving met een verdwaalde extra wenkbrauw. Onder hun neus.
“Ik ben tegen prostaatkanker” verklaarde één van hen zijn plotseling opduikende prikkende beharing. Het verband ontging me tussen die twee. Maar kennelijk denken mannen deze vorm van kanker de wereld uit te helpen door hun snor te laten staan. De maand is omgedoopt tot Movember: vraag aandacht voor prostaatkanker en laat je snor staan. Typisch.
Een weinig veeleisende opgave waarmee de ‘Mo bro’ zijn betrokkenheid laat zien en ook nog te verdedigen met een goed verhaal.
Mannen met snorren doen me denken aan slechte pornoacteurs uit de jaren tachtig. Maar weinig mannen worden sexy van een snor. Zelfs Clooney en Pitt worden met snor een stuk onaantrekkelijker. Ik ben dan ook geen fan, vind het een regelrechte afknapper. Een baardje van een paar dagen is nog wel sexy, maar ook dat voelt als schuurpapier bij het zoenen. Misschien spelen die bromsnorren daar wel op in? Dat wij vrouwen dan sponsoren om maar te zorgen dat ze het niet in hun hoofd halen dat ding langer dan een maand te laten staan? Ik kan me namelijk voorstellen dat menig relatie er platonisch van wordt. Als je dat idee flink uitbuit kan je het hele jaar door geld ophalen met de dreiging van een ‘extended movember’. Maar laat ik ze niet op ideeën brengen. Ik kijk al uit naar december, scheercember. Welkom terug, knappe kale bovenlip.

Cougars

Een grote gevaarlijke poes. Eentje die haar klauwen in je slaat en je niet meer loslaat. Daar zal het begrip wel naar verwijzen. Officieel heet je pas een cougar als je 40plus bent, hoorde ik gisteren. Carice van Houten, doet het tegenwoordig met Van Nieuwkerk. De zoon wel te verstaan. Betreffende jongeman heet Kees. Dat bekt wel lekker met Carice. Maar ze is  geen cougar hoor. Carice heeft de 40 nog niet bereikt en is dus nog gewoon een huiskat. En als je man maar een paar jaar jonger is dan ben je ook geen cougar. Dat telt dus niet. Pas bij 10 jaar of meer kom je in aanmerking voor de titel. Zoals bij Heleen van Rooyen met haar Rigby drummer Bart. En uiteraard Madonna, die telkens weer valt voor knappe twintigers in plaats van mannen van haar eigen leeftijd. Demi Moore ging bijna ten onder aan de relatie met Ashton. Die had haar klauwen net iets te diep in hem geslagen waardoor hij vluchtte toen ze even niet oplette en zij depressief werd.

Patricia Paay is dan officieel weer geen cougar omdat zij de 60 al is gepasseerd. Dan ben je een Major. Dus. Overigens zijn mannen van onder de 20 off limits. Dan heet het namelijk gewoon pedofilie. En als je een fortuin hebt moet je lust niet verwarren met liefde. Het kan namelijk gewoon om de centen gaan. Zo was er laatst in het nieuws dat een 24 jarige jongen in het huwelijk is getreden met zijn oudtante van 79. Maar die tante was geen cougar, die was dement. En onze  toyboy was gewoon een crimineel die zich alvast een half miljoen toe eigende van de erfenis. Misschien denk je als moeder de vrouw dat je klaar bent voor de cougar-relatie als die jonge heer je in de kroeg benaderd. Maar waarschijnlijk ben je dan gewoon een Milf. Een eenmalig iets. Wel een compliment voor je uiterlijk. Maar dan ben je geen cougar, dan laat je je gewoon naaien.

Het is nog best ingewikkeld dat cougarschap. Ik denk dat ik me vooral oud zal voelen naast een gozertje van twintig. Leuk om af en toe naar te kijken hoor. Maar ik kijk nog even verder.

Nee, ik wil niet

Nog nooit ben ik ten huwelijk gevraagd. Ook niet voor de grap in een dronken bui. Natuurlijk heeft er wel eens een geroepen dat hij met me ging trouwen, maar er volgde nooit een knieval, ring en vraag. Als ik een paar jaar geleden was gevraagd dan had ik waarschijnlijk nog ‘ja’ gezegd ook. Ik ben heel blij dat die kwibus toen zijn mond stijf dicht heeft gehouden. Anders was ik ongetwijfeld in een seksloos huwelijk terechtgekomen. Wellicht zat ik dan nu op de bodem van de put met uitzicht op een scheiding, mijn depressie weg te drinken met een fles wodka omdat ik me onbegrepen en onbemind voelde.
Ik geloof best dat het kan werken, er zijn genoeg mensen om me heen die tot nu toe laten zien dat het prima gaat. Die zich aan de belofte houden om de ander nooit moedwillig te kwetsen en samen een leven hebben gebouwd waar ze het fijn hebben. Stellen die zelfs na een scheiding de ander met respect blijven behandelen. Maar dat weet je dus niet van tevoren. Er zijn net zoveel stellen geëindigd in een huwelijk dat alle levensenergie uit ze weg wist te zuigen. Niks samen, niks in voor- en tegenspoed, niks tot de dood ons scheidt. Liegen en bedriegen en de schone schijn net zolang ophouden tot de giftige afkeer bezit van ze heeft genomen. En dan blijft er een depressief hoopje ellende met een steeds groter wordend alcoholprobleem over, dat in de kroeg snikkend moet toegeven dat ze die vraag niet hadden moeten stellen of nooit met ‘ja, ik wil’ hadden moeten beantwoorden.
Enkelen krijgen na een meedogenloze scheiding de kans om opnieuw te beginnen met hun eigen leven. Maar voor anderen blijft de schone lei een ultieme fantasie na een mislukt huwelijk. Zij krijgen te maken met een bijtertje. Een ex die nooit meer loslaat en van alles van ze wil: exorbitante alimentatie, minstens de helft van je spaarcenten, een onbevredigende omgangsregeling voor de kinderen en de eis tot onvoorwaardelijke toewijding omdat je toch ooit getrouwd was. Met in het verlengde daarvan een torenhoge restschuld, ordinaire scheldpartijen, haatmails en goeddoordachte plannen om de rest van jouw leven te dwarsbomen.

Ik kijk er met verbazing naar. Mensen die ooit vurig verliefd waren, waar de passie vanaf spatte en die alles voor elkaar over hadden. Zelfs die stellen kunnen veranderen in giftige tegenstanders met maar één doel voor ogen: de ander kapot maken. Nee, ik wil niet. Zolang ik niet begrijp waarom het ene stel gelukkig getrouwd is of vredig kan scheiden, en wat maakt dat anderen elkaar het licht in de ogen niet gunnen, kan je mij die ene vraag beter niet stellen.

Beste bezorger van NRC next,

We kennen elkaar niet. Dat komt natuurlijk omdat jij iedere dag geacht wordt om de krant voor 07:00 uur door mijn brievenbus te duwen en ik je dan nog niet sta op te wachten met een doosje Merci. Toch begin ik nu een probleem te krijgen met jou, dus wil ik het even hebben over jouw functioneren in deze maatschappelijk onderschatte functie.

Ik heb respect voor het feit dat je voor jouw baan iedere ochtend zo vroeg moet opstaan en dat je er waarschijnlijk geen reet mee verdient. Maar ja, als je daar voor kiest dan hoort dat er ook een beetje bij. En natuurlijk kan je je een keer verslapen of een avond flink gaan comazuipen. Dan is het lastig om die kranten op tijd te bezorgen. Dat snap ik. Maar het probleem is dat je mijn brievenbus de afgelopen weken wel erg vaak hebt overgeslagen. Het is ook best lastig om al die abonnees en proefabonnementjes te onthouden. Moet je telkens je route opnieuw bepalen en een spiekbriefje paraat hebben. Misschien heb je per ongeluk één van mijn buren de afgelopen tijd blij gemaakt met een gratis NRC next, maar daar heb ik natuurlijk niets aan. Mijn brievenbus zit gewoon in mijn deur, hij functioneert en is via de stoep makkelijk te bereiken. Ook mijn huisnummer is prima zichtbaar en het straatnaambordje is niet gejat. Van obstakels is dus geen sprake.

Dit begint op een structureel probleem te lijken. Het NRC beweerde dat in 99,5% van de gevallen in 2012 de bezorging goed gaat. Dat betekent dat er 1,28 krant per jaar niet bezorgd wordt. En jij begint dit percentage eigenhandig omhoog te trekken. Van de 6 kranten in één week, heb ik er vier niet ontvangen en één te laat. Doe jij het rekensommetje maar. De uitgevers van kranten hebben het zwaar. Het aantal abonnees loopt gigantisch terug de laatste jaren. Daarom doen collega’s van jou in het callcenter erg hun best om de krant aan nieuwe abonnees te helpen. Als dat lukt hangt het van de kwaliteit van de krant af en van jou, of ze een trouwe lezer worden van NRC next. Met de kwaliteit zit het wel snor. Voor zover ik dat kan beoordelen op basis van het schamele aantal dat ik daadwerkelijk heb ontvangen. Toch vrees ik dat ik mijn geld liever in mijn zak houd, als ik de krant 66% van de tijd niet ontvang.

Wederom zal ik een bezorgklacht melden bij NRC. En dat voelt toch een beetje als klikken. Hoewel de krant toch nooit wordt nabezorgd. Ik weet niet wat er met jou aan de hand is. Ziek, bril kwijt, fiets kapot of brommerpech, overvallen, ontvoerd, dyslectisch of gewoon schijt aan alles? Dat kan, maar zoek dan gewoon een andere baan en laat dit werk over aan de echte bikkels. Merci!

De groeten,
Laura
een proefabonnee die afhaakt

Pech

De laatste twee weken word ik achtervolgd door pech. Verkeerde flow? Karma? Zelfs mijn horoscoop geeft al weken geen lichtpuntje aan omdat ik in een verkeerde ‘maancyclus’ zit. Dikke vette pech!

Mijn servies sneuvelt bij bosjes. Kan het kapot? Ik laat het vallen! En als ik het wil opruimen, merk ik dat de stofzuiger nog maar op halve kracht werkt. Pak ik de scherven met mijn hand op, dan snijd ik in mijn vinger waardoor er bloed op mijn nieuwe broek komt.
Eet ik een bak muesli, dan breekt mijn kies af op een hard stukje. Natuurlijk in het weekend, waardoor ik niet bij mijn eigen tandarts terecht kan. Uiteraard moet de kies uiteindelijk vervangen worden door een kroon. Tjing tjing… 600 euro. De noodkroon breekt overigens in het weekend daarna ook gewoon weer af. 
Wil ik op zondag met de auto weg, blijkt er ineens een achterwiel zomaar te zijn verdwenen. Gejat! Staat de as op blokjes en niemand die iets gezien heeft. Aangifte doen via de computer, die natuurlijk vastloopt. Wil ik vervolgens mijn winterband plaatsen, blijkt dat ik uiteraard geen reserve moeren heb. De meneer van de ANWB stelt voor om er drie te lenen van de andere wielen, maar dan mag ik alleen nog naar de garage rijden en verder niet. Wil ik op maandagochtend naar de garage rijden op drie zomerbanden en een winterband, start de auto niet. Mee met de sleepwagen naar de garage. Uiteraard hebben die geen leenauto’s meer.
Dus met de sleepwagen mee naar een verhuurbedrijf. Kost me een halve vrije dag. Na drie dagen is het probleem verholpen, hoewel ik nog steeds geen nieuw achterwiel heb. De levertijd is zo’n drie weken. Tjing, tjing... totale kosten van dit grapje: 520 euro.
Op mijn werk blijft de schade beperkt. Het nieuwe systeem van de website slaat volledig op hol waardoor diverse mensen veel automatisch gestuurde mailtjes ontvangen met dringende verzoeken om achterstallig werk te doen waarvoor de deadline nog lang niet is verstreken. Het
commentaar is vervolgens niet van de lucht en persoonlijk aan mij gericht. Gezellig!

Ik zal jullie verder niet vermoeien met de wasmachine die strepen achterlaat, mijn blauwe teen en de bezorging van de krant.

Er zijn mensen die nu handenwrijvend en met een grote voldoening dit stukje over mij hebben gelezen. Ik gun jullie dat plezier. Ware het niet dat ik inmiddels weer in een positieve cyclus zit en goed verzekerd ben. Ik heb het overleefd! Dikke vette pech voor jullie!