Ik geloof best dat het kan werken, er zijn genoeg mensen om me heen die tot nu toe laten zien dat het prima gaat. Die zich aan de belofte houden om de ander nooit moedwillig te kwetsen en samen een leven hebben gebouwd waar ze het fijn hebben. Stellen die zelfs na een scheiding de ander met respect blijven behandelen. Maar dat weet je dus niet van tevoren. Er zijn net zoveel stellen geëindigd in een huwelijk dat alle levensenergie uit ze weg wist te zuigen. Niks samen, niks in voor- en tegenspoed, niks tot de dood ons scheidt. Liegen en bedriegen en de schone schijn net zolang ophouden tot de giftige afkeer bezit van ze heeft genomen. En dan blijft er een depressief hoopje ellende met een steeds groter wordend alcoholprobleem over, dat in de kroeg snikkend moet toegeven dat ze die vraag niet hadden moeten stellen of nooit met ‘ja, ik wil’ hadden moeten beantwoorden.
Enkelen krijgen na een meedogenloze scheiding de kans om opnieuw te beginnen met hun eigen leven. Maar voor anderen blijft de schone lei een ultieme fantasie na een mislukt huwelijk. Zij krijgen te maken met een bijtertje. Een ex die nooit meer loslaat en van alles van ze wil: exorbitante alimentatie, minstens de helft van je spaarcenten, een onbevredigende omgangsregeling voor de kinderen en de eis tot onvoorwaardelijke toewijding omdat je toch ooit getrouwd was. Met in het verlengde daarvan een torenhoge restschuld, ordinaire scheldpartijen, haatmails en goeddoordachte plannen om de rest van jouw leven te dwarsbomen.
Ik kijk er met verbazing naar. Mensen die ooit vurig
verliefd waren, waar de passie vanaf spatte en die alles voor elkaar over
hadden. Zelfs die stellen kunnen veranderen in giftige tegenstanders met maar
één doel voor ogen: de ander kapot maken. Nee, ik wil niet. Zolang ik niet
begrijp waarom het ene stel gelukkig getrouwd is of vredig kan scheiden, en wat
maakt dat anderen elkaar het licht in de ogen niet gunnen, kan je mij die ene
vraag beter niet stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten