Sport-gen en spierballen

Van nature ben ik nogal lui aangelegd en zijn mijn spierballen volgens mij nooit ingedaald. Ik vind het een opgave mezelf tot sporten te motiveren. Ik kom er meestal toch met een rode kop, al hijgend en bezweet achter dat ik een mietje ben en dat ik in een recordtempo mijn pijngrens bereik.
Ik heb in mijn leven veel gesport veel sporten beoefend. Natuurlijk was er gym op school, met een lesbische lerares. Zo’n type dat ik er van verdenk dat ze haar eigen tampons rolt en altijd staat te schreeuwen “DAT JE VERDOMME TOCH GEEN MEISJE BENT!” Ik behoorde tot de groep moeilijk opvoedbare sporters en heb nu nog nachtmerries van die 12-minuten-Coopertest!  Ik ging van korfballen (gemengd douchen is een fabeltje) naar basketbal en, in willekeurige volgorde, op softbal, paardrijden, jiu jitsu, stijldansen (dat is ook een sport) squash en tennis. Ik ging me niet gelukkiger voelen door te sporten.
De verklaring waarom er mensen zijn die sporten nodig hebben om zich lekker te voelen en mensen zoals ik, komt uit Amerika. Onderzoekers zijn er achtergekomen dat er mensen bestaan die het sport-gen bezitten. Dit gen zorgt dat zij sporten écht leuk vinden en extreem genieten van het trainen. Naar schatting is de groep sport-gen bezitters slechts 2% van de mensen. Het is overduidelijk dat dit gen bij mij niet in het DNA-pakketje zit. Ik ben meer van de denksport en de Rittersport (ook wel wordfeud met een reep chocolade op de bank). Ik ben echt jaloers op mensen die juichend aan hun 10 kilometer hardlopen beginnen omdat ze zich uiteindelijk beter dan ooit voelen en stijf staan van de endorfine. Een zaligmakende orgastische ‘runners high’ heb ik nog nooit bereikt. Ooit deed ik ook een poging om onder begeleiding van de stem van de Belgische Evy op mijn iPod, te gaan hardlopen. Ik kon na twee sessies met die Evy niet meer uit bed komen, ben drie dagen invalide geweest! Gelukkig heeft mijn reumatoloog mij verboden om nog een poging tot hardlopen te doen na het zien van mijn gezwollen gewrichten. 
Bij een sportschool verwachtte ik een bedompt gymzaaltje waar het zweet van de muren druipt en je toegegromd wordt door van die vierkante kale Ana Bolen, die hun knieën niet meer tegen elkaar kunnen drukken omdat er te veel spieren in de weg zitten.
Hoe verheugd was ik toen mijn sportschool mooi en schoon bleek te zijn. Hier zijn gezellige normale mensen, mensen die net als ik soms een gruwelijke hekel hebben aan sporten, maar zich niet laten ontmoedigen door de uitslovers in hun aerodynamische vacuümgetrokken spandex tenue. Hier mag ik best smokkelen met de oefeningen als het echt zwaar wordt.
De reden dat ik mijn ‘sweat pants’ nog inzet waar deze voor bedoeld is, heeft veel te maken met de instructeurs. Die 2% van ons die wél over dat sport-gen beschikken. Zij verdienen dat podium omdat ze mij drie keer in de week over de drempel van de sportschool weten te trekken. Met als bewijs iets dat op spierballen begint te lijken.