De snor

November, naarmate de maand vordert, duiken er steeds meer mannen op in mijn omgeving met een verdwaalde extra wenkbrauw. Onder hun neus.
“Ik ben tegen prostaatkanker” verklaarde één van hen zijn plotseling opduikende prikkende beharing. Het verband ontging me tussen die twee. Maar kennelijk denken mannen deze vorm van kanker de wereld uit te helpen door hun snor te laten staan. De maand is omgedoopt tot Movember: vraag aandacht voor prostaatkanker en laat je snor staan. Typisch.
Een weinig veeleisende opgave waarmee de ‘Mo bro’ zijn betrokkenheid laat zien en ook nog te verdedigen met een goed verhaal.
Mannen met snorren doen me denken aan slechte pornoacteurs uit de jaren tachtig. Maar weinig mannen worden sexy van een snor. Zelfs Clooney en Pitt worden met snor een stuk onaantrekkelijker. Ik ben dan ook geen fan, vind het een regelrechte afknapper. Een baardje van een paar dagen is nog wel sexy, maar ook dat voelt als schuurpapier bij het zoenen. Misschien spelen die bromsnorren daar wel op in? Dat wij vrouwen dan sponsoren om maar te zorgen dat ze het niet in hun hoofd halen dat ding langer dan een maand te laten staan? Ik kan me namelijk voorstellen dat menig relatie er platonisch van wordt. Als je dat idee flink uitbuit kan je het hele jaar door geld ophalen met de dreiging van een ‘extended movember’. Maar laat ik ze niet op ideeën brengen. Ik kijk al uit naar december, scheercember. Welkom terug, knappe kale bovenlip.

Cougars

Een grote gevaarlijke poes. Eentje die haar klauwen in je slaat en je niet meer loslaat. Daar zal het begrip wel naar verwijzen. Officieel heet je pas een cougar als je 40plus bent, hoorde ik gisteren. Carice van Houten, doet het tegenwoordig met Van Nieuwkerk. De zoon wel te verstaan. Betreffende jongeman heet Kees. Dat bekt wel lekker met Carice. Maar ze is  geen cougar hoor. Carice heeft de 40 nog niet bereikt en is dus nog gewoon een huiskat. En als je man maar een paar jaar jonger is dan ben je ook geen cougar. Dat telt dus niet. Pas bij 10 jaar of meer kom je in aanmerking voor de titel. Zoals bij Heleen van Rooyen met haar Rigby drummer Bart. En uiteraard Madonna, die telkens weer valt voor knappe twintigers in plaats van mannen van haar eigen leeftijd. Demi Moore ging bijna ten onder aan de relatie met Ashton. Die had haar klauwen net iets te diep in hem geslagen waardoor hij vluchtte toen ze even niet oplette en zij depressief werd.

Patricia Paay is dan officieel weer geen cougar omdat zij de 60 al is gepasseerd. Dan ben je een Major. Dus. Overigens zijn mannen van onder de 20 off limits. Dan heet het namelijk gewoon pedofilie. En als je een fortuin hebt moet je lust niet verwarren met liefde. Het kan namelijk gewoon om de centen gaan. Zo was er laatst in het nieuws dat een 24 jarige jongen in het huwelijk is getreden met zijn oudtante van 79. Maar die tante was geen cougar, die was dement. En onze  toyboy was gewoon een crimineel die zich alvast een half miljoen toe eigende van de erfenis. Misschien denk je als moeder de vrouw dat je klaar bent voor de cougar-relatie als die jonge heer je in de kroeg benaderd. Maar waarschijnlijk ben je dan gewoon een Milf. Een eenmalig iets. Wel een compliment voor je uiterlijk. Maar dan ben je geen cougar, dan laat je je gewoon naaien.

Het is nog best ingewikkeld dat cougarschap. Ik denk dat ik me vooral oud zal voelen naast een gozertje van twintig. Leuk om af en toe naar te kijken hoor. Maar ik kijk nog even verder.

Nee, ik wil niet

Nog nooit ben ik ten huwelijk gevraagd. Ook niet voor de grap in een dronken bui. Natuurlijk heeft er wel eens een geroepen dat hij met me ging trouwen, maar er volgde nooit een knieval, ring en vraag. Als ik een paar jaar geleden was gevraagd dan had ik waarschijnlijk nog ‘ja’ gezegd ook. Ik ben heel blij dat die kwibus toen zijn mond stijf dicht heeft gehouden. Anders was ik ongetwijfeld in een seksloos huwelijk terechtgekomen. Wellicht zat ik dan nu op de bodem van de put met uitzicht op een scheiding, mijn depressie weg te drinken met een fles wodka omdat ik me onbegrepen en onbemind voelde.
Ik geloof best dat het kan werken, er zijn genoeg mensen om me heen die tot nu toe laten zien dat het prima gaat. Die zich aan de belofte houden om de ander nooit moedwillig te kwetsen en samen een leven hebben gebouwd waar ze het fijn hebben. Stellen die zelfs na een scheiding de ander met respect blijven behandelen. Maar dat weet je dus niet van tevoren. Er zijn net zoveel stellen geëindigd in een huwelijk dat alle levensenergie uit ze weg wist te zuigen. Niks samen, niks in voor- en tegenspoed, niks tot de dood ons scheidt. Liegen en bedriegen en de schone schijn net zolang ophouden tot de giftige afkeer bezit van ze heeft genomen. En dan blijft er een depressief hoopje ellende met een steeds groter wordend alcoholprobleem over, dat in de kroeg snikkend moet toegeven dat ze die vraag niet hadden moeten stellen of nooit met ‘ja, ik wil’ hadden moeten beantwoorden.
Enkelen krijgen na een meedogenloze scheiding de kans om opnieuw te beginnen met hun eigen leven. Maar voor anderen blijft de schone lei een ultieme fantasie na een mislukt huwelijk. Zij krijgen te maken met een bijtertje. Een ex die nooit meer loslaat en van alles van ze wil: exorbitante alimentatie, minstens de helft van je spaarcenten, een onbevredigende omgangsregeling voor de kinderen en de eis tot onvoorwaardelijke toewijding omdat je toch ooit getrouwd was. Met in het verlengde daarvan een torenhoge restschuld, ordinaire scheldpartijen, haatmails en goeddoordachte plannen om de rest van jouw leven te dwarsbomen.

Ik kijk er met verbazing naar. Mensen die ooit vurig verliefd waren, waar de passie vanaf spatte en die alles voor elkaar over hadden. Zelfs die stellen kunnen veranderen in giftige tegenstanders met maar één doel voor ogen: de ander kapot maken. Nee, ik wil niet. Zolang ik niet begrijp waarom het ene stel gelukkig getrouwd is of vredig kan scheiden, en wat maakt dat anderen elkaar het licht in de ogen niet gunnen, kan je mij die ene vraag beter niet stellen.

Beste bezorger van NRC next,

We kennen elkaar niet. Dat komt natuurlijk omdat jij iedere dag geacht wordt om de krant voor 07:00 uur door mijn brievenbus te duwen en ik je dan nog niet sta op te wachten met een doosje Merci. Toch begin ik nu een probleem te krijgen met jou, dus wil ik het even hebben over jouw functioneren in deze maatschappelijk onderschatte functie.

Ik heb respect voor het feit dat je voor jouw baan iedere ochtend zo vroeg moet opstaan en dat je er waarschijnlijk geen reet mee verdient. Maar ja, als je daar voor kiest dan hoort dat er ook een beetje bij. En natuurlijk kan je je een keer verslapen of een avond flink gaan comazuipen. Dan is het lastig om die kranten op tijd te bezorgen. Dat snap ik. Maar het probleem is dat je mijn brievenbus de afgelopen weken wel erg vaak hebt overgeslagen. Het is ook best lastig om al die abonnees en proefabonnementjes te onthouden. Moet je telkens je route opnieuw bepalen en een spiekbriefje paraat hebben. Misschien heb je per ongeluk één van mijn buren de afgelopen tijd blij gemaakt met een gratis NRC next, maar daar heb ik natuurlijk niets aan. Mijn brievenbus zit gewoon in mijn deur, hij functioneert en is via de stoep makkelijk te bereiken. Ook mijn huisnummer is prima zichtbaar en het straatnaambordje is niet gejat. Van obstakels is dus geen sprake.

Dit begint op een structureel probleem te lijken. Het NRC beweerde dat in 99,5% van de gevallen in 2012 de bezorging goed gaat. Dat betekent dat er 1,28 krant per jaar niet bezorgd wordt. En jij begint dit percentage eigenhandig omhoog te trekken. Van de 6 kranten in één week, heb ik er vier niet ontvangen en één te laat. Doe jij het rekensommetje maar. De uitgevers van kranten hebben het zwaar. Het aantal abonnees loopt gigantisch terug de laatste jaren. Daarom doen collega’s van jou in het callcenter erg hun best om de krant aan nieuwe abonnees te helpen. Als dat lukt hangt het van de kwaliteit van de krant af en van jou, of ze een trouwe lezer worden van NRC next. Met de kwaliteit zit het wel snor. Voor zover ik dat kan beoordelen op basis van het schamele aantal dat ik daadwerkelijk heb ontvangen. Toch vrees ik dat ik mijn geld liever in mijn zak houd, als ik de krant 66% van de tijd niet ontvang.

Wederom zal ik een bezorgklacht melden bij NRC. En dat voelt toch een beetje als klikken. Hoewel de krant toch nooit wordt nabezorgd. Ik weet niet wat er met jou aan de hand is. Ziek, bril kwijt, fiets kapot of brommerpech, overvallen, ontvoerd, dyslectisch of gewoon schijt aan alles? Dat kan, maar zoek dan gewoon een andere baan en laat dit werk over aan de echte bikkels. Merci!

De groeten,
Laura
een proefabonnee die afhaakt

Pech

De laatste twee weken word ik achtervolgd door pech. Verkeerde flow? Karma? Zelfs mijn horoscoop geeft al weken geen lichtpuntje aan omdat ik in een verkeerde ‘maancyclus’ zit. Dikke vette pech!

Mijn servies sneuvelt bij bosjes. Kan het kapot? Ik laat het vallen! En als ik het wil opruimen, merk ik dat de stofzuiger nog maar op halve kracht werkt. Pak ik de scherven met mijn hand op, dan snijd ik in mijn vinger waardoor er bloed op mijn nieuwe broek komt.
Eet ik een bak muesli, dan breekt mijn kies af op een hard stukje. Natuurlijk in het weekend, waardoor ik niet bij mijn eigen tandarts terecht kan. Uiteraard moet de kies uiteindelijk vervangen worden door een kroon. Tjing tjing… 600 euro. De noodkroon breekt overigens in het weekend daarna ook gewoon weer af. 
Wil ik op zondag met de auto weg, blijkt er ineens een achterwiel zomaar te zijn verdwenen. Gejat! Staat de as op blokjes en niemand die iets gezien heeft. Aangifte doen via de computer, die natuurlijk vastloopt. Wil ik vervolgens mijn winterband plaatsen, blijkt dat ik uiteraard geen reserve moeren heb. De meneer van de ANWB stelt voor om er drie te lenen van de andere wielen, maar dan mag ik alleen nog naar de garage rijden en verder niet. Wil ik op maandagochtend naar de garage rijden op drie zomerbanden en een winterband, start de auto niet. Mee met de sleepwagen naar de garage. Uiteraard hebben die geen leenauto’s meer.
Dus met de sleepwagen mee naar een verhuurbedrijf. Kost me een halve vrije dag. Na drie dagen is het probleem verholpen, hoewel ik nog steeds geen nieuw achterwiel heb. De levertijd is zo’n drie weken. Tjing, tjing... totale kosten van dit grapje: 520 euro.
Op mijn werk blijft de schade beperkt. Het nieuwe systeem van de website slaat volledig op hol waardoor diverse mensen veel automatisch gestuurde mailtjes ontvangen met dringende verzoeken om achterstallig werk te doen waarvoor de deadline nog lang niet is verstreken. Het
commentaar is vervolgens niet van de lucht en persoonlijk aan mij gericht. Gezellig!

Ik zal jullie verder niet vermoeien met de wasmachine die strepen achterlaat, mijn blauwe teen en de bezorging van de krant.

Er zijn mensen die nu handenwrijvend en met een grote voldoening dit stukje over mij hebben gelezen. Ik gun jullie dat plezier. Ware het niet dat ik inmiddels weer in een positieve cyclus zit en goed verzekerd ben. Ik heb het overleefd! Dikke vette pech voor jullie!

Roos is boos

(De woorden van het leesplankje van mijn generatie in een verhaaltje van deze tijd)

Roos is boos. Roos was getrouwd met Sam, maar Sam is weg. Roos maakt Sam al maanden uit voor rotte vis. Ze zijn niet meer samen, maar het boek is voor Roos nog niet dicht. Roos krijgt geld van Sam voor hun zoon, maar Sam eet er geen boterham minder om. Roos wil meer geld. Sam moet niet denken dat hij haar blij kan maken met een dode mus. Roos blijft boos. Terwijl Roos vreemd ging met Pim. Toen de aap uit de mouw kwam, ging Sam weg. Pim bleef. Het vuur van de liefde voor Sam was uit. En toch is Roos nog boos. Want Sam heeft nu plezier met Miep. En Roos gunt hem dat niet. Ze zou die Miep het liefst aan een riek rijgen en Sam aangeven bij oom agent. Roos gunt Sam niks. Alles wat fout gaat, elke poep, scheet of nies is Sam zijn schuld. Het gaat Roos niet meer om de ruzie over de dop op de tandpasta. Sam had met een boog om Miep heen moeten lopen. Maar Roos heeft een plan dat klopt als een bus. Het gaat op school niet goed met zoon Kees. De zoon gooit er met de pet naar. Roos trekt nu aan de bel. Sam kan de boom in! Ze zegt dat de zoon Sam nu niet kan zien. Alle afspraken gaan het raam uit. Dag papa-dag!
'Net goed', denkt Roos.
Want Roos is boos.

Mind fuck

Het nieuwe dertiende seizoen van ‘Wie is de Mol?’ is weer begonnen! Negen kandidaten en één mol, wie is te vertrouwen en wie niet? Obsessief fanatisme neemt bezit van mij. En ik jaag tien weken lang mee met een denkbeeldig jachtgeweer over mijn schouder en hersens die op volle toeren draaien. Tot ik zelfs naar Johnny kijk in 'Waar is de mol', voor aanwijzingen!

Op het werk is een Mol-wedstrijd ontstaan. Met een echte Mol-trofee. En dit jaar moet die schitterende mol op mijn bureau belanden! Dat maakt dat ik de mol-hunt buitenproportioneel serieus neem. Want vorig jaar won de collega die geen enkele aflevering had gezien, maar gewoon telkens een blinde gok deed. En dat is behoorlijk frustrerend voor iemand als ik.
De detective in mij wil alle theorieën tegen het licht houden en elk spoor tot de bodem onderzoeken. Er is maar één mol en er zijn negen ratten. En iedere week is het ‘exit’ voor één van die ratten. En dan moet ik dus sterke argumenten hebben zodat mijn mol er niet voortijdig uitvliegt. Zoals vorig jaar. Ik was ontroostbaar! Want mijn zorgvuldig opgebouwde strategie stortte in elkaar en ik was compleet het spoor bijster.
Na twee minuten van de eerste aflevering spoken er al allerlei complottheorieën door mijn hoofd en heb ik meerdere verdachten. Tien om precies te zijn. Niets is wat het lijkt. Ik hou me vast aan de opdracht van de mol: zorgen dat er zo veel mogelijk geld uit de gezamenlijke pot gehouden wordt. Ik ben alert op de aanwijzingen die in elke aflevering tussen de regels door gegeven worden: muurschilderingen, rare uitspraken, afkortingen, verwijzingen naar het getal dertien, verborgen boodschappen op T-shirts en de titels van de afleveringen. Ook elke groepsfoto bestudeer ik uitgebreid. Want ja, de mol kan er net anders op staan dan de rest. Ik slinger van dwaalspoor naar ‘zeker weten’ en word dan weer aan het twijfelen gebracht. Ik leg op elke potientiële mol een kilo zout, zoek overal iets achter en graaf naar de laag onder de laag. Zo ontstaat een mind-map die lijkt op de hersenspinsels van iemand die schizofreen aan het worden is. Ooh, WIE IS DIE MOL?! Dit is de ultieme mind fuck!