Eigenwijze cellen

Als mijn crèmepjes bijna op zijn, waag ik mij weer eens in de parfumeriezaak om nieuwe aan te schaffen. In zo’n zaak voel ik me enigszins verloren want ik mis de kennis op het gebied van de wetenschappelijk verantwoorde smeerseltjes. Bovendien hebben de vaak dichtgeplamuurde dames op leeftijd met shawltje in die zaken het talent om mij op allerlei problemen te wijzen die bij een dertiger de kop op steken. Heb ik ‘tired puffy eyes’ en donkere kringen? Is het nodig dat ik ’s nachts werk aan het rechargen van mijn celvernieuwing? Moeten de fijne lijntjes gerevitaliseerd worden en moet mijn huid een boost krijgen met een anti-age serum? Kortom, in zo’n zaak laat ik me weer van alles aanpraten, waardoor ik na 35 minuten met wéér een nieuw toilettasje en fijne hi-tech testproducten buiten sta.
Thuis kijk ik bij het witte licht van de badkamer eens goed in de spiegel. Inderdaad, mijn huid kan wel een opknapbeurt gebruiken. Ik zie er echt niet meer zo fris en stralend uit als toen ik 22 was. Ik ben blij dat de onderzoekers in hun witte jassen grensverleggend onderzoek hebben gedaan op het gebied van gentechnologie de afgelopen 15 jaar. Wat had ik gemoeten zonder hun baanbrekende celvernieuwingstechnieken waardoor je huid al binnen 7 dagen zichtbaar verjongt!
Dus ik pak mijn testers en zet het nieuwe toilettasje bij de andere 30 in de kast. Vandaag begin ik met mijn verjongingsplan. Iedere ochtend, iedere avond opbrengen volgens gebruiksaanwijzing van de dame met shawltje. Dus niet je vinger in de pot en gewoon smeren. Nee, helmaal fout! Je gebruikt het spateltje om de substantie voorzichtig aan te brengen op de huid die volledig gereinigd moet zijn. Zachtjes kloppen rond de ogen, en voorzichtig met roterende bewegingen de poriën wakker schudden. Niet zomaar wat smeren, nee met beleid aanbrengen. Ik bescherm mijn huid tegen vrije radicalen die overal op de loer liggen en kan niet wachten tot ik mijn jonge verbeterde huidstructuur met gelijkmatige teint terug heb! Het kost wel tijd, dat revolutionaire smeren. Maar ik geef niet op. Ik smeer 2 maal daags keurig volgens instructie. Ondertussen denkend aan mijn cellen die als een malle aan het renoveren en hydrateren waren.
Na een week voel ik me huidtechnisch weer 16. Egaal, strak en verjongd na 7 dagen. Het is lastig om de teleurstelling in woorden uit te drukken. Na grondige bestudering van mijn hoofd in de spiegel moest ik met een optimistische blik constateren dat alles gewoon was zoals het was. Het was een keiharde klap voor mijn huidcellen dat ze nog gewoon puffy en rimpelig op mijn gezicht zaten. Kennelijk hoor ik niet bij de 94% vrouwen die na 7 dagen duidelijk verbetering zagen. Eigenwijze cellen.

'Maar buurman wat doet u nu?'

Op weg naar mijn werk sta ik elke dag stil voor het stoplicht bij zo’n bewegend billboard. Eigenlijk heb ik er nooit zo aandachtig naar gekeken. Tot vorige week. Toen dacht ik ineens: zie ik dat nou goed? Vervolgens sprong het licht op groen en moest ik doorrijden. Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

De volgende dag sta ik weer voor rood. De afbeelding op de poster is van een aantrekkelijke man, met stoppelbaard, in een grijs pak op de bank. Hij kijkt een beetje verveeld naar de grond. Naast hem zit een blonde vrouw die haar blik ook afwendt. Tot zo ver niks bijzonders. Het had een reclame kunnen zijn voor relatietherapie of iets dergelijks. Maar, toen ik aandachtiger keek zag ik dat de blonde Barbie haar borst uit haar bloesje haalt en deze betast. Hoewel de borst in kwestie zo op het oog een mooi gevormd exemplaar is, moet ik toegeven dat ik het tafereel niet goed kan plaatsen. Heftig getoeter rukt mij uit mijn overpeinzing. Ik rijd door en pas op de derde dag constateer ik dat het een campagne betreft van Suit Supply.
Ik vraag me af waarom een maatpakkenleverancier op deze manier bloot in zijn reclame verwerkt. Gaat het dan alleen om de gedachte ‘sex sells’? Bovendien heeft de man op de foto zijn sexdrive ergens onderweg naar de shoot verloren. Hij is niet bezig zich in allerijl van zijn maatpak te ontdoen bij het zien van de blote Barbie-borst. Hij kijkt niet eens. En zij lijkt bezig met haar maandelijkse borstonderzoek op zoek naar een afwijkend knobbeltje. De verveling straalt er vanaf.

De campagne heet ‘shameless’ en het bedrijf probeert op deze manier de doelgroep met erotische afbeeldingen bij de lurven te grijpen. De foto’s zijn prachtig maar ik kan ze niet op een positieve manier rijmen met het product. Alle foto’s in de campagne laten een totaal uitgeblust stel zien dat uit pure verveling nog ‘iets dat op sex lijkt’ probeert: Man met pak kijkt onder rok van vrouw, man met pak doet alsof hij vrouw wil nemen op de sofa. De foto in de keuken heeft een nogal hoog ‘Maar buurman wat doet u nu’-gehalte. Zij heeft eigenlijk hoofdpijn maar denkt, nou ja, vooruit met de geit. Het moet maar even. Vervolgens staat er een soort Duracell konijn, in pak, tegen haar aan te rijden terwijl zij over het keukenblok hangt en nog een slok Nespresso neemt waarbij haar gedachten ongetwijfeld afdwalen naar George Clooney.
De man in Suit Supply-pak straalt net zo veel hartstocht en passie uit als het vaatdoekje op het aanrecht. Dus heren wees gewaarschuwd: Het Axe-effect wordt volledig teniet gedaan door zo’n pak.

Jeugdidool in de vernieling

Op deze manier blijft er natuurlijk weinig van mijn jeugdidool over. Georgeous George, die van dat beste kerstliedje aller tijden. De man met de twee voornamen vond ik heel bijzonder. Ergens in de jaren tachtig kwam ik er achter dat hij een alias gebruikt voor zijn Griekse naam: Georgios Kyriacos Pnayiotou. Toen begreep ik het wel. ‘Michael’ bekt toch nét iets lekkerder. George hing aan de wand boven mijn bureau. Een poster uit de Hitkrant. De andere helft van Wham! (Andrew Ridgeley) had ik er afgeknipt want die was niet knap. George wel, die zou altijd übercool blijven in zijn leren jack!

Het leven van George Michael bevindt zich momenteel op een dieptepunt. Het begon zo goed met Last Christmas. We hadden allemaal met hem te doen toen hij zei dat hij afgelopen Kerst haar (Pepsi, of was het Shirley?) zijn hart gaf en zij het de volgende dag verdomme weggaf! Alsof het niets was! De bitch! Maar nu weten we dat hij eigenlijk niet op haar viel maar op Andrew.

Ik dacht dat hij een hele chique oude man zou worden, mooie liedjes zou blijven schrijven. Maar het verhaal van George gaat nu toch op een Griekse tragedie lijken. (Op)gepakt met zijn broek op zijn knieën door een valse nicht in een openbaar toilet waar Rob de Geus écht niet vrolijk van zou zijn geworden. Taakstraffen, verplicht publiekelijk uit de kast komen om vervolgens de bosjes weer in duiken met een vreemde vrachtwagenchauffeur. Drugs, drugs en nog eens drugs. Om van de drank nog maar te zwijgen. Je kan na je dertigste niet ongestraft drugs, drank en gek blijven doen in Club Tropicana. Waar de drankjes gratis zijn. Dat gaan we aan je zien. Dat gaan we toch aan je merken. Daar komen ongelukken van. Zo stoned als een garnaal draaide George ‘a different corner’ in. Hij reed ‘wham bam’ met zijn Range Rover zo die winkel in!

En toen verdween hij achter de tralies. Zijn medegevangenen vonden het wel humor. Het a capella koor zong ‘Freedom’ toen de celdeur achter hem dicht viel. Toen ze ‘I want your sex' inzetten, stortte George een beetje in. Misschien is deze tragedie wel goed voor hem, schrijft hij achter de tralies weer eens een nieuw kerstliedje. Ik blijf hopen dat het ooit nog wat wordt met George. You’ve got to have Faith!

Generatiekloof

Mijn directe collega's zijn bijna allemaal van 'mijn generatie'. Ons A-team wordt zo nu en dan aangevuld met wat jonger spul. Over het algemeen merk ik er weinig van hoor, dat leeftijdsverschil. Maar soms is daar ineens die hamer die me op mijn kop slaat om me duidelijk te maken dat ik niet de illusie moet hebben dat er geen verschil is tussen die twintiger en mij. Het gesprek gaat over reclames die ook jaren later nog in je hoofd blijven hangen zoals 'Mam mag ik pompen' en 'Nu even niet'. Mijn generatie roept iets over Petje Pitamientje. En dan zie ik het ineens. De glimlach op haar rimpelloze gezicht verstart en ze kijkt ons glazig aan. Ze heeft werkelijk geen idee. Pindakaas? probeer ik nog. Maar er is geen enkele herkenning. Daar is ie dan: de generatiekloof. Mijn verleden wordt onmiddellijk ingedeeld met de term 'voor haar tijd'. En ik voel me een fossiel. Ik bedenk me dat ze waarschijnlijk ook niet weet wie de onvergetelijke showmaster Willem Ruis was. 'Stuif es in', nog zoiets waar ze geen weet van heeft. Nooit gehoord van 'de Balk' en de 'Gouden Stuiver'. Ze kent Webster en Tita Tovenaar niet of de Wie-Kent-Kwis, weet niets van de ongehoorzame cavia's met namen als Rita Corita of Sjakie Swart. Ik was een 'Kijkbuiskind', ben opgegroeid met de Tina, Tante Til en TopPop. Zij was een TeleKid, groot geworden met de Break Out, mevrouw Stemband en TMF. Het is ET versus Flubber en Holly Hobbie vergelijken met de Spice Girls. Als ik Miami zeg, zegt zij CSI en denk ik 'Vice'. Gelukkig bestaat er tegenwoordig digitale Botox voor het gapende gat tussen generaties. Wikipedia, YouTube en Google vullen moeiteloos de kloven op tussen haar tijd en mijn tijd.

Net als in de film

"Al na een paar minuten kijken slaat de gaapfactor genadeloos toe. Dit is een psychologisch drama zonder de psychologische invalshoek. De plot zou nog geen originaliteitprijs winnen als er jaarlijks slechts één film werd geproduceerd. Het verloop van het leven van de hoofdrolspeelster is een lachertje en doet eerlijk gezegd nogal onrealistisch aan. Je hoopt voortdurend op iets fijns, een overdonderend moment, dat de vaart er eindelijk in komt, maar het gebeurt gewoon niet. De hoofdrolspeelster lijkt alles mee te hebben in het leven maar ze zet een uitermate slap karakter neer. Haar talenten worden onbenut gelaten en de liefde wil ook al niet vlammen. Vervolgens zijn de actiescènes even spannend als een avondje klaverjassen met je oma. Deze film wil je nog niet kijken als je vastgebonden wordt in de bioscoop."

Als je doodgaat dan zie je je hele leven als een film voorbij komen, zeggen ze. En dit zou zomaar het vernietigende stukje kunnen zijn van een recensent die mijn laatste film heeft gezien. Als ik daarover nadenk kom ik tot de conclusie dat ik voorlopig het loodje nog niet mag leggen. Er zijn namelijk nog geen hoogtepunten in mijn leven die boeiend genoeg zijn om er een film van te maken. Geen meeslepend liefdesleven, geen droomhuwelijk, geen bloedjes van kinderen op de wereld gezet. Ik heb me niet bepaald ontpopt tot een real life ‘Laura Croft’.
En ik moet er niet aan denken dat de figuranten in de film van mijn leven de show zullen stelen. Dat die druiloren van vriendjes mijn kostbare zendtijd in beslag nemen. Dat filmcritici achteraf melden dat het hoofdpersonage volledig werd weggevaagd door het intrigerende spel van de bijrollen.
De hogere macht die de boel regisseert moet wakker geschut worden! Dus hierbij mijn scriptsuggesties: Ik wil een intrigerende plot, als t even kan met wat scènes op zonovergoten oorden. Ik wil special effects, stomende sex- en bloedstollende actiescenes. Ik dacht aan een liefdesverhaal waarbij de tranen van ontroering je in de ogen springen. Ik wil de ‘ooh’s’, de ‘aah’s’ en de wauw! En ook al ga ik dood aan het einde van de film, ik verdien wel een happy end.

Stoerdoenerij

"Geen land mee te bezeilen", zegt de buurman. Hij parkeert de container aan de straat naast die van mij, terwijl zijn dochter met een kwaad gezicht het huis in vlucht. Mijn 15-jarige buurmeisje heeft last van de puberteit. De hormonen die door haar lijf gieren maken haar onzeker en zorgen ervoor dat ze zich laat leiden door groepsdruk en stoerdoenerij. Ze zit eindeloos achter de computer te chatten en heeft altijd een tekort aan beltegoed. De verveling slaat toe als ze niet bij haar vrienden mag zijn, haar oude passie voor paarden is verdwenen en "ze wil niks" vertelt haar vader. Dochterlief presteert niks op school, scheldt de hele wereld verrot als ze haar zin niet krijgt en dreigt continu met weglopen. Radeloos wordt hij ervan.
Na 2 jaar zeuren, kreeg ze vorig jaar een piercing voor haar verjaardag. En sinds dat moment zag ik haar alleen nog maar in naveltruitjes en lage skinny jeans. Het lijkt me erg ongemakkelijk om telkens je net iets te dikke puberbuik aan Jan en alleman te moeten laten zien omdat er zo'n bel aan je navel bungelt. De charme was er die winter voor haar ook wel vanaf. Toch iets te koud wellicht die korte truitjes.
Vorige week heeft ze weer iets nieuws bedacht. Ze wil een tattoo.
Waren het vroeger de Hells Angels en ander gruizig schorriemorrie die hun lijf versierden met allerlei lijfspreuken en rondborstige blote dames, tegenwoordig loopt de halve wereld met een tatoeage rond. En als je 15 bent dan is er niets stoerder. Er zullen immers niet veel meisjes van die leeftijd zijn die hier hun zin in krijgen. Natuurlijk denken die kinderen er niet over na wat ze over 10 jaar van die tekening zullen vinden. Of hoe die eruit zal zien als ze oud en rimpelig zijn en hoeveel geld en pijn het kost om ze er weer af te laten laseren.
Mijn buurmeisje heeft haar zinnen gezet op een prachtige tekening aan de onderkant van haar rug met veel kleuren. Een 'tramp stamp' of een 'reetgewei' noemt mijn buurman het. En ik moet toegeven, het woord 'Breezerslet' komt toch even in je op als je daar een ontspoorde puber mee voorbij ziet stuiven achter op de scooter bij één of andere branieschopper.
'Hoe verzint ze het', zucht haar vader. En in mijn hoofd doemt het beeld op van de buurman die zijn motor stond te poetsen van de zomer. Zowel de linker als de rechter arm vol met plakplaatjes, zo nu blijkt.

Yolanthe's grootheidswaanzin

Je kunt je kont niet keren of daar is ze weer: in een goedkope onderbroek op een billboard, als uithangbord van een wielerronde, in RTL Boulevard met weer een verhaal over tatoeages of haar huwelijk en zelfs bij de doelpunten van Wesley duikt ze op. Ik krijg inmiddels oncontroleerbare jeuk van haar: Yolanthe Cabau van Kasbergen.

Ik denk dat ze vroeger gewoon Jolanda heette. Jolanda Kabeljauw van Ketsbergen. Zoiets. Maar dat is natuurlijk geen naam voor een diva in de dop.
Ze begon zo leuk als een soort 'girl next door'. Verkering met Jan, ambassadrice van de stichting Stop Kindermisbruik. Maar sinds ze tranen in de ogen van de minister President wist te krijgen met een sms’je dat het uit was met Jan, is het mis. De tijd dat Yolanthe gewoon blij was met niks is definitief voorbij, ze heeft last van grootheidswaanzin.

Gerda-alles-is-wèg-Smit maakte al kennis met de grijpgrage handjes van Yo toen die het huis van haar zoon leeg haalde voor twee ton. En ik vraag me dan toch af wat er gebeurd is met die gastendoekjes, zijden bloemen en dekbedovertrekken. Staat al dat spul nu dan in de penthouse van Wesley in Milaan? Perst hij haar jus d'orange uit met die Volendamse citruspers en ligt hij onder het dekbed met de kop van Jan Smit erop? Waarschijnlijk had Yo liever de cash zodat ze het opnieuw kan uitgeven, dus het hele zooitje zal wel op marktplaats zijn geëindigd.

Het kind is pas 24 en weet het zeker: Ze wil trouwen met Wes! Ze heeft haar voetballer goed ingepeperd dat normaal niet goed genoeg is voor haar. En dus vraagt hij haar niet gewoon op de Eiffeltoren ten huwelijk. Nee dat moet in een vliegtuig vol met vrienden en familie onderweg naar Dubai om voor het exorbitante bedrag van 2 miljoen de bloemetjes buiten te zetten. Ik verdenk haar ervan dat ze de instructies voor dit aanzoek in drievoud aan Wes heeft meegegeven. Het was slechts een voorbode voor een totaal over-the-top huwelijk. Een vrijgezellenfeestje voor madame Cabau met haar zeventig zogenaamde hartsvriendinnen dat 4 dagen duurt? Eén huwelijksnacht in Toscane is straks niet genoeg voor haar. De bruiloft duurt drie dagen! En als je uitgenodigd wordt mag je niet zelf bepalen hoe je er uit ziet. Zelfs daarover geeft ze de regie niet uithanden. De gasten gaan allemaal in de make-over met een team van stylisten en kappers om te zorgen dat ze in haar huwelijksplaatje passen. Het verzoek aan Wesley om zijn achternaam naar Cabau-Snijder aan te passen ging hem toch iets te ver. De mensen zouden er dan wel weer Cabauter van maken. En voor straf moet hij van Yo dan nu maar zijn voornaam in Yolanthe veranderen of Katholiek worden.

Yolanthe heeft niet in de gaten dat het Calvinistische Nederland haar inmiddels uitkotst. Geloofwaardig is ze allang niet meer. Alles wat ze doet is ter meerdere eer en glorie van de onvergetelijke Yo herself.
Dus hier je wake-up call Yolanthe: Als je straks zwanger zit te zijn in je bad met gouden kranen en terugdenkt aan die waanzinnige bruiloft met al die toeters en bellen, moet je het rekensommetje maar eens maken Yo. Hoeveel dagelijks verkrachtte kleine meisjes in India hadden daar een nieuwe toekomst voor kunnen hebben?

Das andere koffie

Ik vraag of hij koffie komt drinken en hij smst dat hij geweldige macchiato's kan maken. Ik kijk verbijsterd naar het schermpje. Wat is in godsnaam een macchiato? Wil hij me dronken voeren met zelfgestookte alcohol? Bakt hij een spacecake bij de koffie? Het lijkt mij geen zuivere koffie. Ik moet mijn hipste vriendin bellen om uit te vinden wat het dan is. Het blijkt een ingewikkelde koffie te zijn met warme melk en een flinke lepel melkschuim.
Ik staar naar mijn aanrecht. Nog niet eens zo heel lang geleden verruilde ik mijn ouderwetse 'koffiezetapparaat' met filter voor het gemak van een Senseo met pads. Heel handig: één kopje koffie in plaats van een hele pot. Maar in gedachten zie ik George Clooney meewarig zijn hoofd schudden.
In mijn vocabulaire komen cappuccino en koffie verkeerd nog voor, maar dat volstaat niet meer. Gewone koffie is niet langer hip! De ene na de andere vriendin verstopt die lelijke Senseo in de kelder en schaft een super modern apparaat aan. Ze willen geen slootwater meer drinken. Geen pads meer, maar cupjes! Capsules voor lekkere koffie die luisteren naar namen als Ristretto, Arpeggio en Volluto! En daar komt dan vervolgens een hele hippe bak koffie uit. Mijn vriendinnen zijn inmiddels echte barista's en bekend met begrippen als Lungo's en Grand Cru's. En ze drinken espresso's en chococcino's alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het smaakt natuurlijk fabuleus en het staat heel fraai in je keuken, zo’n design machine met een melkschuimert. Het komt er op neer dat een slokje koffie tegenwoordig een beleving is waarbij de ziel van de koffie tot zijn rechtkomt. Koffie drinken wordt "een rijke, complexe en intense beleving". Klinkt als een orgasme als je 't mij vraagt.
De capsules zijn overigens niet gewoon bij de Albert Heijn te koop. Nee, die bestel je via de exclusieve Nespressoclub op internet! Heel handig. Maar goedkoop is het natuurlijk niet. Die nieuwe koffiecultuur kan zo een lekker dure aangelegenheid worden. Het moge duidelijk zijn Nespresso is niet zomaar koffie, maar koffie met een miljarden omzet en een acteur met sexappeal als uithangbord. Koffie is big business geworden.
Begrijp me niet verkeerd. Ik heb genoten van mijn latte macchiato met karamelsiroop en weet ik wat voor toeters en bellen nog meer. Maar ik werd vooral gegrepen door de rijke, complexe en intense beleving veroorzaakt door de stand-in-Clooney die ze bereidde. What else?

Aan de man

" (Eigen)aardige meid met emotionele rugzak, lachrimpels en legio schoonheidsfoutjes, in bezit van roze bril en veel blinde vlekken. Zoekt communicatieve knappe kop met voortplantingsdrang, zelfspot en ambitie. Sexappeal, werkster, zorgzaamheid en geld geen bezwaar."

Ik heb hem gezocht; in kroegen, op festivals en verjaardagsfeestjes. Zonder resultaat. Na een aantal foute blind-dates, speeddates, blauwtjes en afknappers, kreeg ik het advies om vooral niét te zoeken naar die man. Dat hielp niet. Geloof me, ik zou ook het liefst willen dat die prins op een dag in de zeer nabije toekomst gewoon voor mijn deur stond en zei: hallo hier ben ik dan! Maar mijn postbode is een kalende dikke man van in de 50. Dus grijp je als single naar het medium van deze tijd. Dating-sites zijn voor losers. En ik ben zo’n loser.

Het eerste wat opvalt op deze sites zijn de wervende advertenties van potentiële partners. Hun schriftelijke etalages zijn volgestouwd met onbetrouwbare reclameteksten. Het wemelt er van de rasoptimisten met half volle glazen, gevoel voor humor, maar ook een serieuze kant en met wie het altijd gezellig is. Ze zijn stuk voor stuk lief, stoer, spontaan, flexibel, romantisch, avontuurlijk en gek op terrasjes, goede gesprekken en strandwandelingen. Ik moet de eerste man nog tegen komen die dat allemaal waar kan maken! En zo weet ik natuurlijk nog steeds niet wat voor vlees ik écht in de kuip heb. Zoals deze:
Man, 39 jr, amper mee gereden, z.g.a.n., houdt van loungen, chillen en uitgaan. Vrij vertaald: Hij is impotent, hij hangt liever werkeloos op de bank met een joint dan zijn handen uit de mouwen te steken en laat zich het liefst elke avond vollopen in de kroeg.
Been there, done that! En wat zoekt hij?
Knappe jonge vrouw, geen zeurtype, geen prinsesjesgedrag, zorgzaam, sexy, niet jaloers, weet enkel hoe ze ochtendhumeur schrijft, staat stevig in haar pumps en heeft vooral geen bevestiging nodig.
Klinkt niet als mij. Klinkt als geen enkele vrouw overigens.

Ik vond er één die zichzelf als volgt omschreef: huismus met rollator en straatvrees, hartklachten en suikerpatiënt. Alcoholist en kettingroker maar geniet met volle teugen!

Ik had zijn eerlijkheid graag geprezen. Maar ik heb het vermoeden dat hij het loodje al heeft gelegd aangezien hij in maart 2007 de site voor het laatst bezocht.

Ik kijk nog even verder. En als ik hem dan eindelijk in de ogen kan kijken is het eerste wat ik doe hem de huid vol schelden: waar heb jij verdomme al die tijd uitgehangen???

De regels

Kom je er na een paar jaar daten achter dat er regels zijn verbonden aan een eerste date!
Gelukkig was ik wel op de hoogte van een aantal basisprincipes. Vooral omdat ik die ook wel toepas als er in geen velden of wegen een potentiële date te bekennen is. Ik weet dan ook niet waarom 'een verzorgd uiterlijk' als regel 1 genoemd moet worden. Ik ben het er bovendien niet mee eens. Ik weet liever bij de eerste date dat de man in kwestie maar één keer per week onder de douche stapt en al drie jaar met dezelfde deodorant doet. Onder dat verzorgde uiterlijk valt voor de vrouw ook nog: dress to kill. Wat betekent dat? Een rokje en hoge hakken? Die regel gooi ik meteen overboord, want ik wil niemand vermoorden. Bovendien, als ik hakken aan moet maak ik een onuitwisbare entree. Horizontaal wel te verstaan.

Gelukkig snap ik ook wel dat je met een volslagen onbekende op een openbare plek afspreekt voor het geval het een ontzettende engerd blijkt te zijn. Mijn date stelt voor om een drankje te doen en daarna te gaan eten. Ik twijfel. Mag dat? Lijkt me eigenlijk best veilig, dus waarom niet. Het blijkt dus niet te mogen. Regel 2: Ga iets drinken. Uit eten gaan biedt namelijk minder onopvallende mogelijkheden om te ontsnappen aan een eventuele 'meneer Tokkie-look-a-like'. Gelukkig geeft mijn date me van tevoren een lijstje met 'goede excuses' die ik kan gebruiken mocht ik rechtsomkeert willen maken. Variërend van 'shit, de wolwas zit nog in de machine' tot me op een afgesproken tijd laten bellen en een welgemeend "ooh echt, wat verschrikkelijk, ik kom er aan" laten horen. Toch fijn, zo'n date die meedenkt.

Volgens regel 3 mag ik me niet thuis op laten halen voor het geval hij zich tot een stalker zal gaan ontpoppen, dus ik ga braaf met mijn eigen autootje. Zo kan ik ook regel 4, de alcohol regel, niet overtreden.
Als ik 10 minuten te laat binnenkom (regel 5) ben ik aangenaam verrast. Gelukkig is het niet de 'Willibrord Frequin' die in het hoekje zit, maar het goed geconserveerde heerschap aan de bar. Bovendien blijkt hij in het bezit van hersenen, manieren en humor. De rest van de avond overtreed ik regel 6 tot en met 9: Ik praat toch over mijn ex, ik hoor mezelf teveel praten over mezelf, ik eet zonder het te vragen van zijn bord en vraag of hij de rekening wil delen.
Al met al breng ik het er zonder kleerscheuren vanaf. Voornamelijk omdat ik regel 10 wel respecteer: Geen intimiteiten. Mijn regel 11 is dat alle voorgaande regels bij de second date worden vergeten.

Schaamnamen en Vetorecht

Hollywoodsterren maken er een sport van om hun baby de meest belachelijke naam 'ever' te geven. Apple, Dweezel, Pilot Inspektor, Blanket, Jermajesty (ja, dat is de zoon van Jermaine Jackson!).

Je zou toch denken dat aanstaande ouders even heel goed nadenken over de naam die ze hun kroost meegeven. Ze zitten er immers de rest van hun leven aan vast. Ik kan me voorstellen dat je er boeken op naslaat, dat je overlegt met je liefste en dat jullie beiden vetorecht hebben voor een gekozen naam. Als jouw lieve schat je kind 'Peer' wil noemen en jullie hebben last van genetisch bepaald overgewicht in de familie dan maak je toch onmiddellijk aanspraak op dat recht?

Gelukkig grijpt de rechter af en toe wel in. Je mag je baby in Nieuw Zeeland gelukkig niet Talula Does The Hula noemen! Maar Splinter Chabot, Rolls en Royce Rattelband, Bickel en Achilles Krabbé kwamen in Nederland zonder moeite in de boeken van de burgerlijke stand terecht.
In Marokko doen ze het anders. Daar moet je een naam kiezen die voorkomt op een lijst bij de burgerlijke stand. Veel variaties op Mohammed en Ali zullen er niet tussen staan en dat verklaart dus direct waarom er zoveel van zijn.

Tot slot nog een tip voor aanstaande ouders. Laat die afstervende grijze hersencellen nog even werken als je op die roze wolk zit en denk even na over de combinatie met je achternaam. Connie is namelijk een hele normale naam, maar in combinatie met Veer wordt t toch wel een beetje sneu. Wolter Kroes dacht ook grappig te zijn toen hij zijn zoon de naam Tom gaf.
En zo vond 3FM nog een flink aantal ‘schaamnamen’. De personen in kwestie bestaan echt: Stanley Messie, Peter Selie, Manda Reintjes, Roos Vizee, Thea Traal. Need I say more?
Ik heb geen woorden voor het achterlijke stel dat hun kind een geweldige toekomst in het vooruitzicht stelde met de onvergetelijke naam: Fokje Modder

Brief aan Arie

Lieve Arie,

Als iemand mij kan bekeren, dan ben jij het wel. Het afgelopen jaar heb ik alle perikelen rondom jou gevolgd in de media. Je hebt me verbaasd, verrukt en verblijd. Je lijkt me een intelligente jongen. Daarom vond ik het verbazend dat de getatoeëerde voormalig omroeper van Yorin blijkt te geloven. Dat komt natuurlijk omdat je de zoon bent van dominee Boomsma. Maar lieve god, wat heeft die dominee een mooie man aan deze wereld geschonken! De vreemde combinatie van een gelovige in het lichaam van een Griekse God maakte dat ik al zappend bleef hangen bij de EO als ik jou zag.

Ik keek toe hoe je losgeslagen tieners ervan probeerde te overtuigen dat seks geen tijdverdrijf is maar bedoeld als intiem moment tussen twee geliefden. En ik dacht: 40 dagen zonder seks? Eitje! Als een man er na die 40 dagen uit gaat zien zoals jij halen we de schade in de dagen daarna wel dubbel en dwars in.

Groot was mijn verbazing dan ook dat de EO niet besefte dat ze goud in handen hadden. Die blootreportage in de speciale homo-editie van de Linda was een streling voor het oog. Jouw torso hoort niet in een trui. God schiep jouw lichaam om het aan ons te tonen in al zijn naakte eerbaarheid. Helaas konden de evangelisten jouw adamskostuum niet waarderen. En ik had medelijden met je. Heb je net de status van Jezus Junior bereikt, word je door de gelovige hoge heren drie maanden geschorst. Maar, God zag dat het goed was Arie. De verlossing was nabij. De Viva startte een tegenoffensief met ‘Free Arie”. Want jij bent echt te leuk voor de bekrompen ‘ggg-ristelijke’ gedachten van de EO. En gelukkig begreep je zelf ook dat de liefde over was. Toen ze de stekker al in de beginfase uit jouw nieuwe programma ‘Loopt een man over het water’ trokken was het genoeg. Ik had graag gezien welke grappen jij en Guido Weijers over God zouden maken. Maar het mocht niet zo zijn. Gelukkig sloten de Katholieken van de KRO je in de armen en hebben ze de wereld behoed voor het verloren gaan van een heilige zondaar. Halleluja!

Dus ik zeg vooruit met de geit Arie: Lees rondneukende tieners de les. Loop over water. Toon je hartstocht en wakker de begeerte aan. Word Jezus Christus Superstar! Ik geloof in je!
Amen.

Komkommer en kwel

Achterover kijkend op het jaar, kan ik niet anders dan zeggen dat ik zware tijden achter de boeg heb.
Dat mijn verkering uit ging, kwam ook voor mij als donderdag bij heldere hemel. Toen hij zei dat we in een visuele cirkel zaten, dacht ik: hij is gewoon niet goed bij zijn snik! Maar hij had gelijk, de klad was er helemaal uit. Dan vallen opeens de schelpen wel van je ogen, hij was gewoon een schaap in wolfskleren. Ik maakte het uit. Want als Mohammed niet naar de berg komt, dan haalt Abraham de mosterd zelf wel! Ik kan mijn eigen dopjes wel bonen!
Gelukkig heeft mijn lieve vriendin me hard onder de riem gestoken. "Hij heeft de waarheid niet in pacht", zei ze. "We slaan elkaar er wel doorheen!" En dat vindt ik echt heel bijzonder. Want zij had dit jaar een postanale depressie.
Natuurlijk hoopte ik dit jaar al mijn scheepjes op het droge te hebben. Maar als er dan zo'n kredietcrisis doorheen waait, dan moet je uitkijken dat je niet op een touwtje moet bijten.
Op mijn werk liep ik me het vuur uit de schenen dit jaar. Mijn baas vindt gelukkig dat ik met kop en schotel boven de rest uit steek. Ik werk in elk geval niet voor Jan met de korte lul.

Ik heb zon donkerblauw vermoeden dat het nieuwe jaar veel beter zal gaan. Ik kan in elk geval weer met een frisse lei beginnen. Ondanks alles wat ik heb meegemaakt, doe ik er mijn vooroordeel wel mee. Ik weet nu immers hoe de vork in de keel steekt. En, al sta ik aan de rand van de afgrond, ik doe nu een grote stap voorwaarts.