We verdiepen ons in het bolletje-pijltje systeem en hoe we coördinaten op een kaart moeten intekenen. We leren de regels uit ons hoofd en bestuderen een routeboek van een voorgaand jaar. Al met al lijkt het ons niet al te moeilijk. Met een geleende Alfa Romeo Giulia uit 1970 kunnen we die tocht prima volbrengen. Denken we.
Op zondagochtend om acht-punt-nul-nul uur staan we paraat. Gewapend met liniaal, rekenmachine, drie kleuren pennen en een fantastisch humeur, nemen we onze teamshirts in ontvangst. Al gauw blijkt dat de routes pittig in elkaar ziten. We moeten controleposten ontdekken, letters verzamelen en nog goed navigeren ook. Leuke valkuilen door de route in spiegelbeeld en ondersteboven af te beelden, lossen wij makkelijk op. Een make-upspiegel blijkt bij een rally heel handig! Dus we verschijnen netjes op tijd aan de start. Het routeboek op schoot, twee grote glimlachen en de vlag zwaait omhoog en omlaag. Gassen!
Helaas, op het moment suprême slaat de motor af. Hilariteit alom. We laten een onuitwisbare indruk achter bij de start. 'Pech' zal ons de rest van de dag nog blijven achtervolgen. Zo komen we er achter dat een stroeve oude auto iets anders rijdt dan de moderne varianten met stuurbekrachtiging en airco. De motor slaat bij de eerste de beste keer stilstaan af. En dat blijft zo. Dit wordt een rally met mechanische handicaps! De verwarming van die oude Alfa kan niet uit, dus we raken redelijk oververhit. Uiteraard verdwalen we hopeloos. We missen alle controleposten en zien alleen een toepasselijke hoofdletter K onderweg. Bovendien worden we bedwelmd door de uitlaatgassen die in de auto komen. Onze teamspirit wordt zo aardig op de proefgesteld. Uitgedroogd en bezweet weten we de lunchlocatie te bereiken. Voor de rode loper bij de trappen van het kasteel, geeft de auto opnieuw de geest. Met geen mogelijkheid meer in beweging te krijgen.
Hulp komt in de vorm van een charmante automonteur. Terwijl wij het zweet van ons voorhoofd vegen, aan de zuurstof moeten en nieuwe moed verzamelen tijdens de lunch, sleutelt hij vrolijk wat aan de motor. Met resultaat. Hij instrueert ons nog even voor vertrek: collega S moest tijdens het rijden wel telkens gas blijven geven, zelfs als ze afremt. En de verwarming had hij iets lager gezet. En alleen daarom kan ik hem wel zoenen!
Tijdens de middagetappe slaat de motor maar om de tien minuten af en raken we gewend aan het inademen van de CO-uitstoot. High van de benzinedampen, zien we overal en nergens letters en verborgen controleposten en weten we uiteindelijk het eindpunt te bereiken.
We waren overmoedige groentjes, een rally rijden is geen kattenpis! Plaats 42 van de 54 teams was niet geheel wat we in gedachten hadden toen we hier aan begonnen, maar des te meer reden om volgend jaar te stijgen in de lijst. We zoeken nog een classic car die van alle gemakken is voorzien en gewoon rijdt als hij moet rijden! Maar wees gewaarschuwd mensen! Team 9 is fanatieker dan ooit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten