Nee, ik wil niet

Nog nooit ben ik ten huwelijk gevraagd. Ook niet voor de grap in een dronken bui. Natuurlijk heeft er wel eens een geroepen dat hij met me ging trouwen, maar er volgde nooit een knieval, ring en vraag. Als ik een paar jaar geleden was gevraagd dan had ik waarschijnlijk nog ‘ja’ gezegd ook. Ik ben heel blij dat die kwibus toen zijn mond stijf dicht heeft gehouden. Anders was ik ongetwijfeld in een seksloos huwelijk terechtgekomen. Wellicht zat ik dan nu op de bodem van de put met uitzicht op een scheiding, mijn depressie weg te drinken met een fles wodka omdat ik me onbegrepen en onbemind voelde.
Ik geloof best dat het kan werken, er zijn genoeg mensen om me heen die tot nu toe laten zien dat het prima gaat. Die zich aan de belofte houden om de ander nooit moedwillig te kwetsen en samen een leven hebben gebouwd waar ze het fijn hebben. Stellen die zelfs na een scheiding de ander met respect blijven behandelen. Maar dat weet je dus niet van tevoren. Er zijn net zoveel stellen geëindigd in een huwelijk dat alle levensenergie uit ze weg wist te zuigen. Niks samen, niks in voor- en tegenspoed, niks tot de dood ons scheidt. Liegen en bedriegen en de schone schijn net zolang ophouden tot de giftige afkeer bezit van ze heeft genomen. En dan blijft er een depressief hoopje ellende met een steeds groter wordend alcoholprobleem over, dat in de kroeg snikkend moet toegeven dat ze die vraag niet hadden moeten stellen of nooit met ‘ja, ik wil’ hadden moeten beantwoorden.
Enkelen krijgen na een meedogenloze scheiding de kans om opnieuw te beginnen met hun eigen leven. Maar voor anderen blijft de schone lei een ultieme fantasie na een mislukt huwelijk. Zij krijgen te maken met een bijtertje. Een ex die nooit meer loslaat en van alles van ze wil: exorbitante alimentatie, minstens de helft van je spaarcenten, een onbevredigende omgangsregeling voor de kinderen en de eis tot onvoorwaardelijke toewijding omdat je toch ooit getrouwd was. Met in het verlengde daarvan een torenhoge restschuld, ordinaire scheldpartijen, haatmails en goeddoordachte plannen om de rest van jouw leven te dwarsbomen.

Ik kijk er met verbazing naar. Mensen die ooit vurig verliefd waren, waar de passie vanaf spatte en die alles voor elkaar over hadden. Zelfs die stellen kunnen veranderen in giftige tegenstanders met maar één doel voor ogen: de ander kapot maken. Nee, ik wil niet. Zolang ik niet begrijp waarom het ene stel gelukkig getrouwd is of vredig kan scheiden, en wat maakt dat anderen elkaar het licht in de ogen niet gunnen, kan je mij die ene vraag beter niet stellen.