Minos

De oudere man die zich voorstelde als ‘Sotos’ en mij naar mijn tafeltje begeleidt, heeft meer iets weg van een vriendelijke te dikke taxichauffeur dan van een gastheer voor het restaurant. Hij blijft me echter vriendelijk toelachen en vragen “everything okay Laura?” Vindt het vast zielig voor me, dat ik alleen ben.
De zee is helder blauw en het strand heeft een gouden glans. Ik heb het hier meteen naar mijn zin. En nu zit ik hier, gebruind door de Griekse zon van vandaag, alleen aan een tafeltje in het restaurant van hotel Minos. Dat voelt gek. Alleen op vakantie is toch een beetje raar. Mensen vragen zich altijd af waarom je alleen bent en maken er in hun hoofd hun eigen verhaal van.

Ik kijk eens goed om me heen. De gemiddelde leeftijd van de gasten in dit hotel is toch echt wel 50 plus. Veel grijze bollen. Verderop bij het buffet ontwaar ik zowaar iemand die geen grijs haar heeft. Hij lijkt op Tom Cruise. Hij instrueert het personeel alsof hij een orkest dirigeert tijdens een Mission Impossible. Kennelijk een supervisor.
Er is verder helemaal niemand alleen in dit restaurant. Het zijn allemaal duo’s of kwartetjes. Er zijn ook twee Duitse vrouwen van mijn leeftijd. Geheel volgens verwachting drinken ze bier en elke vraag die ze gesteld wordt in het Engels beantwoorden ze met ‘Was?’ Hun ogen volgden me vanaf de ingang tot aan mijn tafeltje. Verderop zitten ook nog vier Engelse meiden. Ze hebben hun best gedaan om er sexy uit te zien. Maar, ze blijven Brits. Zo rood als een kreeft in een net iets te kort rokje en met tattoos op vreemde plaatsen. Ik denk na iedere cocktail die ze naar binnen gieten dat ze die knul die voor ober speelt, gaan shockeren. Ze lachen hard en fluisteren iets naar elkaar als ze mij alleen zien zitten. Weinig Nederlanders. Naast me zitten twee oudere dames. Frans. Zo te zien zussen. Ze praten aan één stuk door. En tegelijkertijd, alsof het een wedstrijd is. Ik meen medelijden in hun ogen te zien en vang nog net iets op van ‘tout seul et si belle’.
Vandaag is me door zeker vier verschillende mensen in dit hotel gevraagd of ik ‘helemaal alleen op vakantie ben’. Wat wel meteen een mooie opening biedt voor een praatje. En zo heb ik toch al een paar leuke gesprekken gevoerd. Ik ben alleen, maar voel me eigenlijk helemaal niet alleen. Vrij! Dat is het juiste woord. En dan schrik ik op uit mijn overpeinzingen door een ‘hello?’. Ik kijk recht in de intens blauwe ogen van een Griekse god. Hij vraagt me “do you mind if I join you for dinner.” En dan zit ik opeens niet meer alleen aan mijn tafeltje maar met een charmante meneer die Minos heet. En hij lijkt, ook van dichtbij, een beetje op Tom Cruise.