Op het werk is een Mol-wedstrijd ontstaan. Met een echte Mol-trofee. En dit jaar moet die schitterende mol op mijn bureau belanden! Dat maakt dat ik de mol-hunt buitenproportioneel serieus neem. Want vorig jaar won de collega die geen enkele aflevering had gezien, maar gewoon telkens een blinde gok deed. En dat is behoorlijk frustrerend voor iemand als ik.
De detective in mij wil alle theorieën tegen het licht houden en elk spoor tot de bodem onderzoeken. Er is maar één mol en er zijn negen ratten. En iedere week is het ‘exit’ voor één van die ratten. En dan moet ik dus sterke argumenten hebben zodat mijn mol er niet voortijdig uitvliegt. Zoals vorig jaar. Ik was ontroostbaar! Want mijn zorgvuldig opgebouwde strategie stortte in elkaar en ik was compleet het spoor bijster.
Na twee minuten van de eerste aflevering spoken er al allerlei complottheorieën door mijn hoofd en heb ik meerdere verdachten. Tien om precies te zijn. Niets is wat het lijkt. Ik hou me vast aan de opdracht van de mol: zorgen dat er zo veel mogelijk geld uit de gezamenlijke pot gehouden wordt. Ik ben alert op de aanwijzingen die in elke aflevering tussen de regels door gegeven worden: muurschilderingen, rare uitspraken, afkortingen, verwijzingen naar het getal dertien, verborgen boodschappen op T-shirts en de titels van de afleveringen. Ook elke groepsfoto bestudeer ik uitgebreid. Want ja, de mol kan er net anders op staan dan de rest. Ik slinger van dwaalspoor naar ‘zeker weten’ en word dan weer aan het twijfelen gebracht. Ik leg op elke potientiële mol een kilo zout, zoek overal iets achter en graaf naar de laag onder de laag. Zo ontstaat een mind-map die lijkt op de hersenspinsels van iemand die schizofreen aan het worden is. Ooh, WIE IS DIE MOL?! Dit is de ultieme mind fuck!
