Generatiekloof

Mijn directe collega's zijn bijna allemaal van 'mijn generatie'. Ons A-team wordt zo nu en dan aangevuld met wat jonger spul. Over het algemeen merk ik er weinig van hoor, dat leeftijdsverschil. Maar soms is daar ineens die hamer die me op mijn kop slaat om me duidelijk te maken dat ik niet de illusie moet hebben dat er geen verschil is tussen die twintiger en mij. Het gesprek gaat over reclames die ook jaren later nog in je hoofd blijven hangen zoals 'Mam mag ik pompen' en 'Nu even niet'. Mijn generatie roept iets over Petje Pitamientje. En dan zie ik het ineens. De glimlach op haar rimpelloze gezicht verstart en ze kijkt ons glazig aan. Ze heeft werkelijk geen idee. Pindakaas? probeer ik nog. Maar er is geen enkele herkenning. Daar is ie dan: de generatiekloof. Mijn verleden wordt onmiddellijk ingedeeld met de term 'voor haar tijd'. En ik voel me een fossiel. Ik bedenk me dat ze waarschijnlijk ook niet weet wie de onvergetelijke showmaster Willem Ruis was. 'Stuif es in', nog zoiets waar ze geen weet van heeft. Nooit gehoord van 'de Balk' en de 'Gouden Stuiver'. Ze kent Webster en Tita Tovenaar niet of de Wie-Kent-Kwis, weet niets van de ongehoorzame cavia's met namen als Rita Corita of Sjakie Swart. Ik was een 'Kijkbuiskind', ben opgegroeid met de Tina, Tante Til en TopPop. Zij was een TeleKid, groot geworden met de Break Out, mevrouw Stemband en TMF. Het is ET versus Flubber en Holly Hobbie vergelijken met de Spice Girls. Als ik Miami zeg, zegt zij CSI en denk ik 'Vice'. Gelukkig bestaat er tegenwoordig digitale Botox voor het gapende gat tussen generaties. Wikipedia, YouTube en Google vullen moeiteloos de kloven op tussen haar tijd en mijn tijd.