Stoerdoenerij

"Geen land mee te bezeilen", zegt de buurman. Hij parkeert de container aan de straat naast die van mij, terwijl zijn dochter met een kwaad gezicht het huis in vlucht. Mijn 15-jarige buurmeisje heeft last van de puberteit. De hormonen die door haar lijf gieren maken haar onzeker en zorgen ervoor dat ze zich laat leiden door groepsdruk en stoerdoenerij. Ze zit eindeloos achter de computer te chatten en heeft altijd een tekort aan beltegoed. De verveling slaat toe als ze niet bij haar vrienden mag zijn, haar oude passie voor paarden is verdwenen en "ze wil niks" vertelt haar vader. Dochterlief presteert niks op school, scheldt de hele wereld verrot als ze haar zin niet krijgt en dreigt continu met weglopen. Radeloos wordt hij ervan.
Na 2 jaar zeuren, kreeg ze vorig jaar een piercing voor haar verjaardag. En sinds dat moment zag ik haar alleen nog maar in naveltruitjes en lage skinny jeans. Het lijkt me erg ongemakkelijk om telkens je net iets te dikke puberbuik aan Jan en alleman te moeten laten zien omdat er zo'n bel aan je navel bungelt. De charme was er die winter voor haar ook wel vanaf. Toch iets te koud wellicht die korte truitjes.
Vorige week heeft ze weer iets nieuws bedacht. Ze wil een tattoo.
Waren het vroeger de Hells Angels en ander gruizig schorriemorrie die hun lijf versierden met allerlei lijfspreuken en rondborstige blote dames, tegenwoordig loopt de halve wereld met een tatoeage rond. En als je 15 bent dan is er niets stoerder. Er zullen immers niet veel meisjes van die leeftijd zijn die hier hun zin in krijgen. Natuurlijk denken die kinderen er niet over na wat ze over 10 jaar van die tekening zullen vinden. Of hoe die eruit zal zien als ze oud en rimpelig zijn en hoeveel geld en pijn het kost om ze er weer af te laten laseren.
Mijn buurmeisje heeft haar zinnen gezet op een prachtige tekening aan de onderkant van haar rug met veel kleuren. Een 'tramp stamp' of een 'reetgewei' noemt mijn buurman het. En ik moet toegeven, het woord 'Breezerslet' komt toch even in je op als je daar een ontspoorde puber mee voorbij ziet stuiven achter op de scooter bij één of andere branieschopper.
'Hoe verzint ze het', zucht haar vader. En in mijn hoofd doemt het beeld op van de buurman die zijn motor stond te poetsen van de zomer. Zowel de linker als de rechter arm vol met plakplaatjes, zo nu blijkt.

Yolanthe's grootheidswaanzin

Je kunt je kont niet keren of daar is ze weer: in een goedkope onderbroek op een billboard, als uithangbord van een wielerronde, in RTL Boulevard met weer een verhaal over tatoeages of haar huwelijk en zelfs bij de doelpunten van Wesley duikt ze op. Ik krijg inmiddels oncontroleerbare jeuk van haar: Yolanthe Cabau van Kasbergen.

Ik denk dat ze vroeger gewoon Jolanda heette. Jolanda Kabeljauw van Ketsbergen. Zoiets. Maar dat is natuurlijk geen naam voor een diva in de dop.
Ze begon zo leuk als een soort 'girl next door'. Verkering met Jan, ambassadrice van de stichting Stop Kindermisbruik. Maar sinds ze tranen in de ogen van de minister President wist te krijgen met een sms’je dat het uit was met Jan, is het mis. De tijd dat Yolanthe gewoon blij was met niks is definitief voorbij, ze heeft last van grootheidswaanzin.

Gerda-alles-is-wèg-Smit maakte al kennis met de grijpgrage handjes van Yo toen die het huis van haar zoon leeg haalde voor twee ton. En ik vraag me dan toch af wat er gebeurd is met die gastendoekjes, zijden bloemen en dekbedovertrekken. Staat al dat spul nu dan in de penthouse van Wesley in Milaan? Perst hij haar jus d'orange uit met die Volendamse citruspers en ligt hij onder het dekbed met de kop van Jan Smit erop? Waarschijnlijk had Yo liever de cash zodat ze het opnieuw kan uitgeven, dus het hele zooitje zal wel op marktplaats zijn geëindigd.

Het kind is pas 24 en weet het zeker: Ze wil trouwen met Wes! Ze heeft haar voetballer goed ingepeperd dat normaal niet goed genoeg is voor haar. En dus vraagt hij haar niet gewoon op de Eiffeltoren ten huwelijk. Nee dat moet in een vliegtuig vol met vrienden en familie onderweg naar Dubai om voor het exorbitante bedrag van 2 miljoen de bloemetjes buiten te zetten. Ik verdenk haar ervan dat ze de instructies voor dit aanzoek in drievoud aan Wes heeft meegegeven. Het was slechts een voorbode voor een totaal over-the-top huwelijk. Een vrijgezellenfeestje voor madame Cabau met haar zeventig zogenaamde hartsvriendinnen dat 4 dagen duurt? Eén huwelijksnacht in Toscane is straks niet genoeg voor haar. De bruiloft duurt drie dagen! En als je uitgenodigd wordt mag je niet zelf bepalen hoe je er uit ziet. Zelfs daarover geeft ze de regie niet uithanden. De gasten gaan allemaal in de make-over met een team van stylisten en kappers om te zorgen dat ze in haar huwelijksplaatje passen. Het verzoek aan Wesley om zijn achternaam naar Cabau-Snijder aan te passen ging hem toch iets te ver. De mensen zouden er dan wel weer Cabauter van maken. En voor straf moet hij van Yo dan nu maar zijn voornaam in Yolanthe veranderen of Katholiek worden.

Yolanthe heeft niet in de gaten dat het Calvinistische Nederland haar inmiddels uitkotst. Geloofwaardig is ze allang niet meer. Alles wat ze doet is ter meerdere eer en glorie van de onvergetelijke Yo herself.
Dus hier je wake-up call Yolanthe: Als je straks zwanger zit te zijn in je bad met gouden kranen en terugdenkt aan die waanzinnige bruiloft met al die toeters en bellen, moet je het rekensommetje maar eens maken Yo. Hoeveel dagelijks verkrachtte kleine meisjes in India hadden daar een nieuwe toekomst voor kunnen hebben?